“Mi smo ih na muke stavljali, ali se oni Gospodaru nisu pokorili, niti su molitve upućivali.” (El-Mu’minun, 76)
Prenosi se od Abdullaha ibn Abbasa, radijallahu anhu, da je rekao: “Jednom prilikom Poslaniku, sallallahu alejhi ve sellem, dođe Ebu Sufjan i reče mu: ‘Muhammede, zaklinjemo te Allahom i rodbinom, već smo jeli ilhiz (Vrsta bilja. U gladnim godinama miješali su krv s dlakama deve, to pekli i jeli.).’ Tada Uzvišeni objavi: ‘Mi smo ih na muke stavljali, ali se oni Gospodaru nisu pokorili, niti su molitve upućivali.”
(Hadis je vjerodostojan. Bilježe ga Nesai, 372, Taberani, 11/370, i Ibn Hibban, 1753. Ovaj hadis ima različite verzije od Ikrime, koji ga prenosi od Abdullaha ibn Abbasa, radijallahu anhu.)
Abdullah ibn Abbas, radijallahu anhu, kaže: “Kada Sumama ibn Esal El-Hanefi dođe Poslaniku, sallallahu alejhi ve sellem, i prihvati islam, a bijaše zarobljenik, Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, pusti ga, a on ode u Jemamu i ispriječi se između stanovnika Meke i Mejra iz Jemame. Allah, dželle ša’nuhu, pleme Kurejš kazni gladnim godinama pa bijahu primorani jesti ilhiz. Povodom toga Poslaniku, sallallahu alejhi ve sellem, dođe Ebu Sufjan i reče: ‘Zaklinjem te Allahom i rodbinskim vezama, pa zar ti ne smatraš da si došao kao milost svjetovima?’ ‘Smatram’, odgovori mu Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem. ‘Pa zašto onda očeve sabljom, a sinove glađu ubijaš?’ Tada Uzvišeni Allah objavi ovaj ajet.”
(Bilježi ga Ibn Džerir, 18/34, s nizom prenosilaca.)
Izvor: “Povodi objave Kur’ana”
Autor: Ebu Hassan Ali En-Nejsaburi
