“O Vjerovjesniče, Allaha se boj, a nevjernike i licemjere ne slušaj. Allah, uistinu, sve zna i mudar je.” (El-Ahzab, 1)
Povod objave ovog ajeta jeste Ebu Sufjan, Ikrima ibn Ebu Džehl i Ebul-Aver Amr ibn Sufjan Es-Silmi, koji nakon Bitke na Uhudu dođoše u Medinu i odsjedoše kod Abdullaha ibn Ubejja, nakon što im je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, jamčio sigurnost. S njima krenuše i Abdullah ibn Ebu Sereh i T’ama ibn Ubejrik pa Vjerovjesniku, sallallahu alejhi ve sellem, kod koga se zadesio Omer ibn Hattab, radijallahu anhu, rekoše: “Nemoj kuditi naša božanstva Lata, Uzaa i Menata, i reci da se ona mogu zauzimati kod Allaha i da mogu koristiti onima koji ih obožavaju, pa ćemo i mi ostaviti tebe i tvoga Gospodara.” Ove riječi pogodiše Allahova Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem. Kad Omer, radijallahu anhu, ču šta rekoše, obrati se Allahovu Poslaniku, sallallahu alejhi ve sellem: “Dozvoli mi, Allahov Poslaniče, da ih pogubim.” Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, na to mu reče: “Jamčio sam im sigurnost.” Omer naposljetku reče: “Idite, prokleti bili.” Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, potom naredi Omeru, radijallahu anhu, da ih izvede iz Medine, nakon čega Uzvišeni objavi ovaj ajet.
(“Esbabu nuzulil-Kur’an”, str. 311.)
Izvor: “Povodi objave Kur’ana”
Autor: Ebu Hassan Ali En-Nejsaburi
){kind=link}