“…zato obraduj robove Moje, koji Kur’an slušaju i slijede ono što je najljepše u njemu…” (Ez-Zumer, 17-18)
Ata prenosi da je Abdullah ibn Abbas, radijallahu anhu, rekao: “Ebu Bekr Es-Siddik povjerovao je u Vjerovjesnika, sallallahu alejhi ve sellem, pa dodoše Osman, Abdurrahman ibn Avf, Talha ibn Zubejr, Seid ibn Zejd i Sad ibn Ebu Vekkas i upitaše ga je li to istina. On ih obavijesti da je to istina pa i oni povjerovaše. To bijaše povod da Uzvišeni objavi: ‘…zato obraduj robove Moje, koji Kur’an slušaju i slijede ono što je najljepše u njemu.'”
(“Esbabu nuzulil-Kur’an”, str. 33.)
“Zar je isti onoj čije je srce Allah učinio sklonim islamu, pa on slijedi Svjetlo Gospodara svoga. Teško onima čija su srca neosjetljiva kad se spomene Allah – oni su u pravoj zabludi!” (Ez-Zumer, 22)
Povod objave ovog ajeta bili su Hamza i Alija, s jedne strane, i Ebu Leheb i njegov sin, s druge strane. Alija i Hamza jesu oni čija je srca Allah učinio sklonim islamu, dok su Ebu Leheb i njegova djeca oni čija su srca neosjetljiva kad se u njihovom prisustvu Allah, dželle ša’nuhu, spomene.
(“Esbabu nuzulil-Kur’an”, str. 33.)
Izvor: “Povodi objave Kur’ana”
Autor: Ebu Hassan Ali En-Nejsaburi
){kind=link}